تأثیر تمرین هوازی بر برخی عوامل انعقادی و فیبرینولیتیک مردان سالمند غیرفعال

چکیده زمینه و هدف: انعقاد و فیبرینولیز دو جزء اصلی فرآیند هموستاز هستند. عدم تعادل بین فعالیت این سیستم‌ها و مکانیسم‌های تنظیم‌کننده آنها، می‌تواند منجر به خونریزی و یا بروز لخته شود. در مورد تأثیر فعالیتهای بدنی منظم بر این سیستم‌ها گزارش‌های متناقضی وجود دارد. از آنجایی که تاکنون هیچ پژوهشی، تأثیر تمرین هوازی را بر روی عوامل انعقادی و فیبرینولیتیک، در مردان سالمند غیر فعال، بررسی نکرده است؛ در حالیکه این عوامل ارتباط مستقیمی با مشکلات قلبی- عروقی در این افراد دارند. در پژوهش حاضر تأثیر این نوع تمرین در این افراد بر روی برخی فاکتورهای این سیستم‌ها مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: مطاله حاضر از نوع تجربی و روش نمونه گیری آسان یا نمونه های در دسترس بود. 16 نفر از سالمندان غیر فعال شهرستان سقز که در دامنه سنی 60 تا 70 سال بوده و راضی به شرکت در مطالعه شدند به صورت تصادفی در 2 گروه تمرین هوازی و کنترل تقسیم شدند (8n1=n2=). گروه هوازی با دوچرخه ثابت 2 هفته اول (6 جلسه اول) را با شدت 65% HRmax (Maximum Heart Rates) به مدت 30 دقیقه و 2 هفته دوم (6 جلسه دوم) را با شدت %75 HRmax به مدت 35 دقیقه کار کردند. نمونه‌های خونی 24 ساعت قبل از اولین جلسه تمرینی و 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی جمع‌آوری شدند. مقدار فیبرینوژن، Prothrombin Time (PT)، Partial Thromboplastin Time (PTT)، تعداد پلاکت‌ها و D-dimer در هر دو گروه قبل و بعد از تمرین اندازه‌گیری شدند. تفاوت میان فاکتورهای فوق‌الذکر در هر فرد (قبل و بعد از تمرین) و بین افراد مختلف در 2 گروه مداخله و کنترل با آزمون t-test آنالیز گردید. یافته‌ها: آنالیز آماری داده‌ها نشان داد که تمرین هوازی موجب کاهش معنی‌دار عوامل انعقادی فیبرینوژن، PT، PTT و تعداد پلاکت‌ها (05/0p). نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این تحقیق می‌توان نتیجه‌گیری کرد که دوازده جلسه تمرین هوازی عوامل انعقادی ترومبوژنیک را کاهش و عوامل فیبرینولیتیک را افزایش داده و می‌تواند در جلوگیری از ترومبوز مؤثر باشد. کلید واژه‌ها: تمرین هوازی، انعقاد خون، فیبرینولیتیک، سالمند غیرفعال وصول مقاله: 24/8/89 اصلاحیه نهایی: 1/10/89 پذیرش مقاله: 5/10/89